Recensie ‘Tril’

‘Tril’ van Mike Boddé mocht ik voor Uitgeverij Brandt recenseren.                                Met genoegen gedaan.

Dank je wel Uitgeverij Brandt!

RECENSIE

Titel: Tril

Auteur: Mike Boddé

Uitgeverij: Brandt

Verschijningsdatum: 2017

Genre: Literaire roman

Paperback – 272 Bladzijden

ISBN: 978 94 920 376 02; NUR 320

 

OVER DE AUTEUR                                                                                                              Mike Boddé (1968) is een Nederlandse pianist, zanger én een voormalig cabaretier en stemmenimitator.

Boddé was 19 jaar toen hij naar de Verenigde Staten ging om Jazz te leren spelen. Nadat hij was teruggekeerd in zijn geboorteplaats Rotterdam ging hij naar het conservatorium. En studeerde vervolgens Chinees in Leiden. Na deze studie ging hij samen met Thomas van Luyn cabaret maken. Ze wonnen in 1991 het Groninger Studenten Cabaret Festival en daarna het Amsterdams Kleinkunst Festival.                Door depressies was Boddé enkele jaren niet in staat om op te treden.                        Over deze periode schreef hij het boek Pil dat in juni 2016 werd gepubliceerd.

Andere boeken van Boddé zijn Lekkere stukken, De strijd van een soldaat en Zupheul, Febbo en de kleine Grakjesbembaaf, kortweg Jan.

Boddé is de sidekick van Paul Witteman in het tv- programma Podium Witteman.

Mike Boddé zijn gehoor gaat achteruit en daarom besloot hij het boek Tril te schrijven dat in 2017 werd uitgegeven.

OVER DE COVER                                                                                                                      Op een lichtblauwe ondergrond een afbeelding van Mike Boddé, die met zijn ogen dicht, is aan het genieten van muziek. Zijn oren zijn vergroot en wit-grijs van kleur. Boven de afbeelding van Mike de titel in rode letters Tril. Daaronder in zwarte letters Een audiografie. Treffender kunnen deze cover en titel niet zijn. Subliem gekozen.

OVER DE INHOUD                                                                                                          Boddé heeft een fijne jeugd gehad. Het gezin waarin hij opgroeide omschrijft hij door ieder gezinslid te vergelijken met een muziekinstrument. Zijn vader is de contrabas,  zijn moeder de harp, zijn broer de bastuba, een andere broer de viool, zijn pleegbroer de hobo, zijn zus de klarinet en hij zelf de piccolo.                                  In Tril legt Boddé uit waarom hij voor deze muziekinstrumenten heeft gekozen.

Zijn vader begiftigde hem met muzikaliteit en liefde voor georganiseerd geluid.

Mike Boddé heeft toenemende gehoorproblemen. Hij heeft al zijn hele leven ‘gezeik met zijn oren’, zoals hij zelf zegt. Zijn gehoorproblemen uiten zich vooral als hij muziek maakt. Hij moet zich beperken tot kleine ensembles.

De meeste mensen zijn visueel ingesteld, de ogen vragen bij hen altijd om aandacht. Bij Boddé gaat dit anders. Geluiden staan bij hem op een welverdiende eerste plaats. Het is bij hem eerst horen en dan zien. De auteur haalt zijn inspiratie uit geluid.

In het boek Tril vertelt hij wat zijn dierbaarste geluiden zijn. De mooie én lelijke.        Al die geluiden zitten vast aan een voorval, belevenis of anekdote.                                De verhalen kunnen gezien worden als een autobiografie in geluid: een audiografie.

Al op jonge leeftijd was Boddé in staat zich niet bestaande geluiden in te beelden. Dit doet hij nog steeds met liedjes schrijven. Dan bedenkt hij hoe zoiets zou kunnen klinken. Door zijn pianolerares leerde al op jonge leeftijd door de muziek heen te luisteren.

Tijdens de pianolessen vond Boddé de componisten Mozart en Beethoven maar saai. Ze beïnvloedden zijn humeur. Hij speelde dan bewust wat er niet stond en zo ontstond het improviseren.

Boddé vertelt in dit boek niet alleen over klassieke muziek, maar ook bijvoorbeeld over Queen. Zijn anekdote over het tantrameisje is geweldig. Het droevigste geluid van de auteur raakt diep. Van componist Mahler zijn vijfde symfonie ‘Adagietto’ leerde hij, dat de muzikale luisteraar eigenlijk maar één ding wil, en dat is terug naar zijn kindertijd.

Muziek gaat over angst en verlangen. Kindertijd en dood, en de relatie daartussen.

MIJN MENING                                                                                                                          Deze audiografie is merkbaar met hart en ziel geschreven. Boddé weet op een ontroerende en duidelijke wijze te verwoorden waarom een geluid hem juist wel of niet aanspreekt en wat stilte met hem doet. De daaraan gekoppelde verhalen zijn boeiend en raken.

Voor mensen die weinig tot niets van klassieke muziek afweten of er niet van houden, hoeft het geen belemmering te zijn om dit boek te lezen, omdat het zoveel meer vertelt. Vanaf zijn jongste jaren neemt de auteur ons mee op een muzikale- en geluidenreis, waarin hij onder andere uitlegt wat bepaalde componisten, zangers, vogels, natuur, het geluid van knapperend vuur en de zucht van een kind met hem doen. Hij vertelt zijn leven in geluiden, om zoveel mogelijk herinneringen te behouden.

Boddé heeft een boek weten te creëren dat  het gevoel geeft kalmerend pianospel, zingende vogels en kabbelende beekjes te horen en waarvan de uitvoering tot in perfectie is uitgevoerd. Zelfs de stilte is mooi bij Boddé.

En dat ik alle melodieën uit mijn leven                                                                            Dan van lieverlee geheel vergeten ben                                                                            Maar dat er dan één enkel liedje overblijft                                                                      Een liedje dat zo simpel en zo sterk is                                                                                  Dat ik het nog steeds ken

5*****