Recensie

Sacha Voogd vroeg mij om haar roman ‘Niet met opzet’ te recenseren, wat ik met genoegen heb gedaan.

Dank je wel Sacha!

RECENSIE

Titel: Niet met opzet

Auteur: Sacha Voogd

Uitgeverij: Aspekt

Verschijningsdatum: Juli 2017

Genre: Literaire roman

Paperback – 182 Bladzijden

ISBN: 978 946 338 25 64

NUR: 300

 

OVER DE AUTEUR                                                                                                              Sacha Voogd (1959) haar wieg stond in het Gooi.                                                                Schrijven doet ze sinds ze deze vaardigheid op de lagere school onder de knie kreeg. Ze begon met kinderlijke fantasieverhalen, later gevolgd door opstandige dagboeken en gedichten vanuit het diepste van haar ziel.                                                In drie VWO vroeg haar leraar Nederlands of haar opstel in de jubileum-schoolkrant gepubliceerd mocht worden. En toen wist Sacha het zeker: hier wilde ze verder mee.

Sacha studeerde Nederlands en in 2016 rondde ze haar opleiding aan de schrijversvakschool in Amsterdam af.

Ze schrijft verhalen en in 2015 was ze met haar verhaal Verlenging één van de winnaars van de NPO verhalenwedstrijd.

In november 2014 verscheen haar debuut Salsa in de polder.

SAMENVATTING EN MIJN MENING                                                                                  De cover is grotendeels in verschillende kleuren grijs, twee vuilnisbakken staan op de voorgrond en daarachter is een hek te zien. In combinatie met de titel Niet met opzet maakt dit nieuwsgierig.

Deze roman opent met een quote van Griet Op de Beeck.

Omdat alles voorbij gaat, maar niet voorbij is.

In Niet met opzet vertelt de auteur in een fijne vlotte schrijfstijl het verhaal van Jurre en Marente. Het verhaal is opgesplitst in drie delen, waarin afwisselend                      Jurre en Marente aan het woord komen én het verleden, heden en toekomst overpeinzen.

De vijfendertigjarige Jurre heeft een restaurant in Olinda, Brazilië en leidt een onbezorgd leven. Zijn vader is aan een hartinfarct overleden toen hij zeventien was. Twee maanden geleden heeft hij zijn moeder verhuisd naar een verzorgingshuis in Nederland. Dit bezoek staat hem nog bij als de dag van gisteren.

De drieëntwintigjarige Marente is fotografe én werkt in een eetcafé. Sinds vier jaar woont ze in een appartement. Na de plotselinge dood van haar vader is haar moeder hertrouwd met Corné en binnen het jaar werd Peer geboren, haar broer.

Ieder gezin is ongelukkig op zijn eigen manier

Twee maanden eerder ziet Marente Jurre voor het eerst, als ze samen met haar moeder Simone het graf van haar overleden vader bezoekt.

We lopen terug en dan zie ik hem. Schijnbaar moeiteloos duwt hij een rolstoel over het pad, mijn ogen glijden over de oude vrouw en blijven bij hem hangen. Een onwaarschijnlijk knappe man, opvallend bruin voor de tijd van het jaar, onberispelijk gekleed. Zijn bruine ogen twinkelen als we elkaar aankijken, hij glimlacht en knikt me toe als was ik een dierbare vriendin.

Marente is verbaasd als Jurre twee dagen later in het eetcafé komt waar ze werkt. In de dagen die volgen hebben ze het vaak over het toeval dat hem die avond naar het eetcafé dreef en hun vaders die op hetzelfde kerkhof begraven liggen.

Er bloeit iets moois op, maar Jurre moet terug naar Brazilië.

Twee maanden later reist Jurre opnieuw af naar Nederland. Hij wil zijn moeder bezoeken, maar nog meer Marente weer zien, haar blauwgrijze ogen, het lange donkere haar tot over haar schouders. Ongrijpbaar en fragiel. En juist zij is met een oerkracht in iedere cel van zijn lijf doordrongen. Hij weet zeker dat Marente de vrouw van zijn leven is en wil haar meenemen naar Brazilië.

Met Marente in mijn armen staat mijn wereld stil.

Ook Marente ziet een leven samen met Jurre wel zitten en ze is in gedachte al bezig met toekomstplannen voor hun beiden, maar wel in Nederland.

In de persoon die je nu bent, zit ook degene die je ooit was. Je kunt het verleden niet zomaar negeren.

Tijdens de kennismaking met Simone, Corné en Peer, doet Jurre een schokkende ontdekking. Het zweet breekt hem van alle kanten uit. Dit kan niet waar zijn denkt hij.

Jarenlang heb ik er niet meer aan gedacht. Zo zal het ook nu zijn. Het ongemak dat nu nog schuurt, zal verdwijnen.

Het voorval laat Jurre echter niet los. Hij heeft nachtmerries en vraagt zich constant af of hij Marente zijn ontdekking moet vertellen, maar hoe gaat ze reageren? Is hun liefde hiertegen bestand?

Je kunt geen toekomst bouwen op een leugen.

Op boeiende wijze voert de auteur de spanning langzaam op, om deze vervolgens weer rustig los te laten, waardoor je als lezer aan het eind aangenaam verrast wordt. Ze laat zien hoe één moment het leven van mensen op zijn kop kan zetten en hoeveel invloed dit kan hebben op het verdere leven. Met name de worstelingen en keuzes waar meerdere personen in dit verhaal mee te maken krijgen weet ze pakkend te verwoorden.

De gevoelens, gedachten en beleefwereld van de personages worden realistisch en meeslepend verwoord in korte hoofdstukken, die mede door het mooie taalgebruik diep binnendringen.

Verdriet is de prijs van liefde.

4****