Recensie De maagden moeten bloeden

Katelijne Brouwer vroeg mij om ‘De maagden moeten bloeden’ te recenseren, wat ik graag heb gedaan.

Dank je wel Katelijne!

 

 

RECENSIE

Titel: De maagden moeten bloeden

Auteur: Katelijne Brouwer

Uitgeverij: De Harmonie

Verschijningsdatum: Januari 2018

Genre: Poëzie

Paperback – 64 Bladzijden

ISBN: 978 94 6336 027 2

 

OVER DE AUTEUR                                                                                                        Katelijne Brouwer (1966) studeerde aan de Toneelacademie in Maastricht en de Schrijversvakschool in Amsterdam.

Katelijne publiceerde korte verhalen en gedichten in onder andere De Optimist, Dichter, Pretpark poëzie, De Vallei en Op Ruwe Planken.

De maagden moeten bloeden is haar debuut.

SAMENVATTING EN MIJN MENING                                                                                  De auteur dicht over dieren, seks en dood. Haar gedichten zijn niet alledaags.             Op lyrische, banale en humoristische wijze laat ze serieuze zaken van het leven samensmelten in haar gedichten.

De bundel is onderverdeeld in drie afdelingen, die de cyclus van het leven weergeven.                                                                                                                                De bundel begint bij In Artis ruikt het net als thuis, gevolgd door Liefde is nooit het probleem en als laatste De sirenes jankten.

In het gedicht Uit de tijd, is met name onderstaande strofe mooi.                                  Je voelt emotie en haperende trillingen en krijgt er een beeld bij.

Haar klankkast was gebarsten                                                                                              en zilver haar buitenkant.                                                                                                       We gaven haar bakjes water                                                                                                    streelden de haperende toetsen.

In Dooraderd marmer springt de laatste strofe eruit. Deze raakt.

Schoonmoeder is overleden in Dochter van dienst en dit gedicht beroert.

Lola beter het eerste gedicht van deze bundel, is zowel grappig als lief.

Haar flesje dronk ze op zijn schoot.
De arme man ging bijna dood.
Het olifantje was nog klein,
maar voor een mensenschoot te groot.

Oma’s hanenpoten maken duidelijk waar de titel van deze bundel vandaan komt, al zou je als lezer niet het woord ‘maaide’ verwachten in de laatste zin.

Het gedicht koelkast is mooi, maar was nog krachtiger geweest als het was begonnen met Blauwe schimmel op de ham.

In een aantal gedichten zijn ritme en klank moeilijk te vangen.                                        Is er geen verbinding en voelt daardoor een beetje als los zand.

Als lezer begrijp je soms niks van de gedichten, maar zijn ze wel mooi door het woordgebruik.

In alle gedichten proef je de geestigheid van de dichter. Soms hard, dan weer ontroerend of banaal.

Katelijne schuwt geen enkel onderwerp of woord. Ze maakt gretig gebruik van de dichterlijke vrijheid, en deze stijl past ook bij haar gedichten.

Als lezer zullen de meeste gedichten je aanspreken, omdat het over het leven gaat.    Van geboorte tot de dood en alles daar tussenin.

3,5 ***