Recensie

‘Het korte leven van Heleen’ van René van Rooij.

Vandaag verschenen, maar ik mocht het boek al lezen.

Dank je wel uitgeverij Aspekt!

 

RECENSIE

Titel: Het korte leven van Heleen

Auteur: René van Rooij

Uitgeverij: Aspekt

Verschijningsdatum: 12 april 2018

Genre: Literaire roman

Hardcover – 213 bladzijden

ISBN: 978 946 338 38 68

NUR: 300

 

OVER DE AUTEUR                                                                                                            René van Rooij (1947) is jurist en auteur.

Hij publiceerde eerder een boardroom triologie: De benoeming, De handshake en    De overname. Daarnaast schreef hij de biografie Ad Scheepbouwer.

SAMENVATTING EN MIJN MENING                                                                                      In 1965 staat de zeventienjarige Heleen voor haar eindexamen Gymnasium.              Ze is bang dat ze zakt en probeert iedere vrije minuut te blokken. Ondertussen gaat het dagelijkse leven gewoon door. Vader in het buitenland voor zijn werk, moeder bridgen, Peter aan het knutselen met zijn mecano of bij een vriend. Op school de jongens die haar begeren en die ze met moeite van zich af weet te houden.      Pubers zijn het nog.                                                                                                                  Wat moet ze daar nu mee? En dan moet ze ook nog mee op schoolreis naar Parijs. Ze kan haar tijd wel beter gebruiken.                                                                                        In het weekend gaat ze stappen en tennissen.

Naast deze beslommeringen vraagt ze zich continu af van wie ze het rode haar en groene ogen heeft? Aan haar moeder durft ze dit niet te vragen. Ze kan er geen gesprek mee voeren, laat staan hierover. Heleen voelt zich eenzaam.                      Een vertrouwenspersoon met wie ze haar hart kan delen heeft ze niet. Margriet, een vriendin, is lief, maar ook een roddeltante. Heleen probeert zelf antwoord op vragen te vinden, waar iedere jongere mee te maken kan krijgen. Haar gevoelens, gedachten, onzekerheden, beleefwereld en geheimen vertrouwt ze toe aan haar schrift en Ryam agenda.

Ze probeert zich staande te houden in een liefdeloze wereld.

Het is 1997 Ireen en Diederik, de ouders van Heleen en Peter, staan op het punt om hun villa te verruilen voor een appartement aan de Karpendonker plas.

Voordat de verhuiswagen over een paar weken voorrijdt aan Ireen de taak om alles wat ze gedurende vijftig jaar huwelijk bewaard hebben te sorteren. Ze gaat naar de zolder en knipt het kale peertje aan. De bergen lakens, dekens, speelgoed, prenten en dozen laat ze staan. Ze wil eerst die ene doos vinden. Dé doos die indertijd door hun vijftienjarige zoon Peter is gevuld.                                                                        Ireen en Diederik konden dit niet opbrengen. Ze waren al als vreemden voor elkaar en daarna vermeden ze de verwijten uit te spreken. De herinnering was te verlammend. Die verborgen ze onder reizen, bridgen, werk en uitgaan.

Zorgvuldig heeft Ireen die herinnering weggestopt. Veilig bij alle andere herinneringen. Maar nu is er geen ontkomen meer aan. Ze voelt zich een gluurder die misbruik maakt van een kier tussen heden en verleden.

Je denkt het verleden te kunnen begraven door tastbare herinneringen op te bergen. En dan word je er tweeëndertig jaar later toch weer meedogenloos mee geconfronteerd.

Ze vindt de verweerde met bruine plakband verzegelde doos. Ze ziet een bonte verzameling lipsticks, roze ondergoed, potloden, een boek en een pennenzakje.  Dan valt haar oog op een Ryam agenda en schrift. Die neemt ze mee naar de slaapkamer, gaat op bed liggen en begint te lezen.

Vertel dan maar, als het verhaal je plezier doet.

Het verleden vliegt aan haar voorbij. Ze dwaalt af naar haar studietijd, huwelijk, kinderen en moederschap. Tijdens het lezen denkt ze: was Heleen er nog maar dan kon ik dit met haar delen.

De auteur verwoordt in een prettig leesbare taal, beeldend en op realistische wijze een groot deel van het leven van Heleen en Ireen. Moeder en dochter, beiden op hun eigen manier eenzaam, die een geheim met zich meedragen en alle twee hebben ze de behoeften om met elkaar te praten, maar het is er nooit van gekomen. De moeder komt er te laat achter. De auteur weet te raken in deze meeslepende roman, die voelt als een ‘levensverhaal’ en niet als fictie. De plot is verbijsterend.

Dezelfde gedachten en gevoelens. De ene laat ze toe en de ander heeft ze verstopt. Moeder en dochter die in hetzelfde huis wonen en elkaar dan niet weten te vinden is verdrietig en pijnlijk. Deze roman brengt die realiteit dichtbij, want in hoeveel gezinnen of relaties wordt er echt gepraat? Gaat ieder zijn eigen weg zonder oog of oor te hebben voor de ander?  Deze tragedie is van alle tijden en zet aan tot nadenken.

In nova fert animus mutatas dicere formas /corpora.

Ik wil gaan spreken van gedaanten die in nieuwe werden veranderd.

4****

Bekijk hier de trailer https://www.youtube.com/watch?v=lLNpgYOzkD8