Recensie

Jaap Sikkens schreef  ‘Het goede van het kwaad’  en Hanneke Tinor vroeg mij om dit boek te recenseren, wat ik met genoegen heb gedaan.

Dank je wel Hanneke!

RECENSIE

Titel: Het goede van het kwaad

Auteur: Jaap Sikkens

Uitgeverij: Palmslag

Verschijningsdatum: Februari 2018

Genre: Literaire roman; Novelle

Paperback – 91 Bladzijden

ISBN: 978 94 917 737 78

NUR: 301

 

OVER DE AUTEUR                                                                                                              Jaap Sikkens (1934) werkte als wetenschappelijk hoofdmedewerker aan de Vrije Universiteit Amsterdam.

Zijn eerste roman Glas verscheen in 1963.

Het boek Het goede van het kwade kwam tot stand door avantgardistische toneelstukken. Dit boek werd voor het eerst uitgegeven in 1998 door                        De Arbeiderspers.

Uitgeverij Palmslag heeft dit boek nu opnieuw uitgeven, omdat het actueler is dan ooit.

SAMENVATTING EN MIJN MENING                                                                                      Het goede van het kwaad speelt zich af tegen het decor van de Brusselse beau monde.

Het verhaal draait om liefde, haat, zwendel en twijfel.

De novelle bestaat uit vijf delen, die allemaal beginnen met een Italiaanse (muziek)term.

De term geeft aan hoe de hoofdpersoon zich voelt, denkt, wat er door hem heengaat en hoe de situatie is op dat moment. De naam van de hoofdpersoon wordt aan het eind pas duidelijk. Hij vertelt zijn eigen verhaal op een fijnzinnige manier in de ‘ik-vorm’.

Op beeldende wijze schetst hij Irma, zijn vrouw. Hij vergelijkt haar met vroeger en nu. Hoe mooi ze was,. haar jonge gezicht, die verwachtingsvolle blik. Ze was ontroerend. Hij was verliefd en beloofde eeuwige trouw. Meende hij het? Misschien. De tijd is erover heengegaan en de foto’s verbleekt. Nu is ze ziekelijk. Iedere nacht op hetzelfde uur haar droge hoest. Het ergert hem.

Hij komt in een spagaat als hij zich laat verleiden door Lydi , zijn collega. Hij is bang dat hij in vertrouwelijke gesprekken zijn mond voorbij heeft gepraat. Dat ze nu weet wat zijn plannen zijn. Lidy is gek op geld. Laatst snuffelde ze in zijn papieren. Is ze wel te vertrouwen? Waarom vroeg ze of hij een auto voor haar wilde kopen? Weet ze dat er kapitaal zit in de familie van Irma? Maar dat staat niet tot zijn beschikking. Nog niet.

Hij is officier van Justitie in Brussel en weet hoe hij het moet aanpakken.

Een plan is briljant als het kan worden uitgevoerd met minimale inspanning, maar geniaal als men het verwezenlijkt door niets te doen.

De spanning wordt op zaterdagmorgen opgevoerd als hij aan zijn zwembad ligt, en Clermont, een collega, plots voor zijn neus staat. Zijn ogen turen geheimzinnig naar de schittering van het water: ‘ik wil je wat vragen, maar je mag er met niemand over praten.’ Zou het gaan over zwendelpraktijken met Europese subsidies?

Zijn gedachten dwalen af. Hij denkt aan het moment dat Irma en Lydi hem beide verrasten met dezelfde boodschap.                                                                                Wat moet hij nu?                                                                                                            Scheiden en kiezen voor Lydi of bij Irma en haar geld blijven?

Misschien dat hij met Irma moet praten. Zij zal ze het begrijpen.                                    Wat is toch de magie die Lydi uitstraalt?

Hij overpeinst de bommelding in Brussel. Iedereen stond op straat en keek verontrust om zich heen. Zijn collega Goxotte stond toevallig naast hem.                Dat was de laatste keer dat hij hem zag en sprak.                                                          Nu vraagt hij zich af waar hij is en waar hij mee bezig is.

‘Je gaat nadenken Luljansiemotikaa,’ zei Lydi. Zelfs hem werd dit te bar. Hij kreeg een gevoel van machteloosheid.

Irma wendde haar gezicht in zijn richting. Ze glimlachte niet. In haar ogen een onderzoekende blik. Zo leek het. Weer sloeg de twijfel toe.

Hij denkt terug aan zijn voorgestelde autotocht in zijn cabriolet. Hij wilde ongestoord met zijn collega Van der Duyne over een rapport praten. Daarna zijn benoeming tot opvolger van hem was verbazingwekkend en vervulde hem met diepe weerzin.

Homo homini lupus. Weest bang voor de mens en voor hem alleen.

De scène van Irma zal hij niet gauw vergeten. Die explosie bracht hem volledig van zijn stuk.

Lydi, haar gedram om hem te laten scheiden. Haar subtiele toespelingen.                De theaterstukjes die ze opvoerde. Op zulke momenten was ze walgelijk.

Met veel vernuft heeft de auteur een alsmaar durende gedachtestroom en de daarbij behorende twijfel gedeeld met de lezer, die boeiend is van het begin tot het eind. De plot is subliem en geeft de lezer ruimte om er zelf invulling aan te geven.

Haat? Dacht hij weer. Nee, gehaat heeft hij haar niet.

Het lot is niet meer te keren. Het einde is een kwelling.

Amore con amarezza. Liefde is bitter.

4****