Recensie

Xander Jongejan schreef  ‘De tafel van Tarzan‘ en vroeg of ik dit wilde recenseren, wat ik met genoegen heb gedaan.

Dank je wel Xander!

 

 

RECENSIE

De tafel van Tarzan

Auteur: Xander Jongejan

Uitgever: Eigen beheer; Brave New Books

Verschijningsdatum: Februari 2018

Genre: Roman

Paperback – 146 Bladzijden

ISBN: 978 94 02 17 19 38

ISBN: 978 94 02 17 55 78;  EPUB met digitaal watermerk

NUR: 301

 

OVER DE AUTEUR                                                                                                        Xander Jongejan (1973) is schrijver, dichter en werkt bij De Gemeente Leeuwarden.

Xander studeerde Theater- Film-, en Televisiewetenschap aan de Universiteit van Utrecht.

In 2017 gaf hij zijn dichtbundel Wat zijn de bananen duur in eigen beheer uit.

De tafel van Tarzan is zijn debuutroman.

De eerste scéne in het boek is geënt op het eerste hoofdstuk van de roman Weekendpelgrimage van Tip Marugg uit 1958.

 

SAMENVATTING EN MIJN MENING                                                                                    De wond aan mijn been was gaan zweren en mijn enige vriend was Wiliam K.

Dave Eggers, Wat is de Wat (2009)

In deze roman schrijven vader Lambeck en zoon Robert Lambeck afwisselend brieven naar elkaar, die voor beiden zeer confronterend zijn.

Robert heeft geen broers of zussen. Als elfjarig kind ziet hij de onmacht en het onvermogen van zijn ouders om contact te maken. Hoe hij dit heeft ervaren en wat dit voor een impact heeft op zijn jeugd wordt duidelijk in de briefwisseling.

Robert is dikke vriendjes met kat Tarzan. Waar Robert is, is Tarzan. Ze voelen elkaar aan. Door Tarzan voelt Robert zich minder eenzaam.

Robert heeft een auto gepakt en is gaan rijden, terwijl hij dit nog niet mocht. Waarom hij dit heeft gedaan, weet hij niet meer. Hij wordt door de politie achtervolgd. De politie schiet op Robert; hij is echter niet van plan zich over te geven. Hij rijdt zich vast en raakt gewond. Hij belandt in het ziekenhuis en wordt gearresteerd.

Ik ben niet laf, ik ben verantwoordelijk. Ik ben de zoon die alles oplost.           

Vader schrijft in zijn eerste brief aan Robert:

Kennelijk ben ik een geduldig man geworden. Schrijven helpt. De eerste versie van mijn brieven stuur ik je niet, ik herschrijf ook niet eindeloos. Als de meest primaire reactie er maar uit is. Veel langer moet ik er niet over nadenken, want dan komt er niets meer uit mijn handen. Laten we maar zo doorgaan. Dit is te doen.                                                                                                            

Ik had niet gedacht dat ik je ooit zou schrijven. Als je volwassen kinderen hebt, houd je ook volwassen gesprekken. Tenminste dat dacht ik. Het vaderschap zit vol verrassingen, zo blijkt steeds weer. Sommige dingen heb ik prima ingeschat.         Het zorgen voor een gezin, geld verdienen, een goed huis organiseren. Ik heb me verkeken op het onderlinge gedoe, de moeilijkheden tussen mensen. Mensen zijn ingewikkelder dan nodig. Of eenvoudigweg respectloos.

Als je me vraagt of ik teleurgesteld ben, dan heb ik daar wel een genuanceerd antwoord op. Ik hoop dat je begrijpt hoe genuanceerd het eigenlijk is. Al heb ik ook geleerd dat mijn verwachtingen vaker niet dan wel uitkomen.

Ook dat is vaderschap. Steeds je verwachtingen naar beneden bijstellen.

Op de groene cover staat een afbeelding van een paraplu waarvan de stok deels is afgebroken. Hiermee is het houvast weg van de bescherming, die de paraplu normaliter biedt bij regen. In het gezin Lambeck is het niet anders.                             Vader, moeder en zoon zijn slachtoffer. Hun verdriet en pijn zijn voelbaar.

Als je verwordt tot iets dat gereinigd moet worden, wat ben je dan?

Het personage Joop is doorzichtig. Zo onverwacht dat hij verschijnt, verdwijnt hij ook weer. Als lezer vraag je je af welke invloed hij heeft op de toch al moeilijke jeugd van Robert.

Robert balanceert tussen zijn kortafgemeten vader en zwijgende moeder. Als lezer heb je met hem te doen.

Mama praatte steeds minder. Als ze wat zei, kromp je ineen. Ik bewoog er tussendoor, zonder aanstoot te geven. Onzichtbaar. Ik verwachtte steeds minder. Een aanhaling. Een woord. Langzaam verdween alles.

De auteur vertelt in korte zinnen veel met weinig woorden. Het is aan de lezer om tussen de regels door te lezen en zijn eigen verbeeldingsvermogen zijn gang te laten gaan. Waar hij hier en daar formeel is in zijn woordgebruik, is het elders onaangenaam van klank; passend bij dit heftig emotioneel verhaal.

Het verhaal, waarin alle gebeurtenissen met elkaar te maken hebben, eindigt waar het begon. De plot is onthutsend. Als lezer heb je wel een vermoeden, dat de bom ooit zou barsten. Wanneer, hoe en door wie weet de auteur tot het laatste moment verborgen te houden.

Een roman over eenzaamheid, tekortkomingen, gezien en gehoord willen worden en zoekend naar oplossingen. Een verhaal dat voor mensen herkenbaar kan zijn.

Ze had me verlost, dat schiep toch verplichtingen?

Het verhaal verdient 4****

Het is knap van de auteur, die van huis uit dichter is, om op deze wijze een aangrijpend verhaal te schrijven. En ook nog een verhaal dat begint daar waar het eindigt.

Schrijftechnisch 3***, maar er zit zeker potentie in.

 

 *Ter info: in dit artikel staan links naar Bol.com Wanneer je via deze links bestelt ontvang ik daar een kleine vergoeding over.