Soms is het fijn om even een pauze te nemen van de liefde, soms hunkeren we naar de warmte van iemand in ons leven. Maar liefde laat zich niet dwingen, net zo min als tegenhouden. Dit gedicht dragen we op aan iedereen die vrijgezel is, sinds kort of al heel lang, gewenst of ongewenst: geniet van de vrijheid, liefde komt wel weer voorbij!
Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken
Ik dank de sterren en de maan
dat iedereen die komt en gaat
de diepste sporen achterlaat, behalve jij,
dat jij mijn deuren, dicht of open,
steeds voorbijgelopen bent.
Het is maar goed dat je me niet herkent.
Kussen onder straatlantaarns
en samen dwalen door de regen,
wéér verliefd zijn, wéér verliezen,
bijna sterven van verdriet –
dat hoeft nu allemaal nog niet
Ik ben nog niet aan ons gehecht.
Ik kijk bepaald niet naar je uit.
Neem de tijd, als je dat wilt.
Wacht een maand, een jaar,
de eeuwigheid en één seconde meer –
maar kom, voor ik mijn ogen sluit.
Ingmar Heytze
Uit: Het ging over rozen
Amsterdam, Uitgeverij Podium, 2002
Prachtig gedicht … raakt
Helemaal met je eens Ingrid.