Gedicht van Hanny Michaelis (1922 – 2007)
Bronvermelding:
Het gedicht van Hanny Michaelis is overgenomen uit:
Hanny Michaelis, 1996, Verzamelde gedichten, Amsterdam: Uitgeverij G.A. van Oorschot
Over het gedicht
Veel gedichten van Hanny Michaelis gaan over hoe moeilijk het leven is. Vaak speelt ook een niet-ingelost verlangen naar warmte en liefde een rol in haar gedichten. Bovenstaande sonnet is daarvan een mooi voorbeeld.
Gezien de levensloop van Hanny Michaelis ligt een autobiografische interpretatie van haar poëzie voor de hand. Zij verloor haar ouders tijdens de Tweede Wereldoorlog en daarna was zij tien jaar getrouwd met Gerard Reve. Dat laatste moet ook geen pretje zijn geweest.
Echter de gedichten van Hanny Michaelis overstijgen het anekdotische. Iedereen voor wie het leven soms niet meevalt, zal iets in haar poëzie kunnen herkennen.
Bij dag slaagt men erin om te vergeten
hoe diep zich de verraderlijke pijn
sluw als een slang in ’t hart heeft vastgebeten.
Bij dag slaagt men erin gewoon te zijn
tevreden en zelfs opgewekt te heten.
Gewillig drinkt men de goedkope wijn
der alledaagsheid, tegen beter weten,
en laat zich troosten door de zonneschijn.
Alleen de nacht, genadeloos, ontdekt
hoe tevergeefs de ziel zich tracht te warmen
aan ’t droombeeld, door herinnering gewekt.
En elke nacht opnieuw, zonder erbarmen,
doorvlijmt het lichaam, weerloos uitgestrekt,
hetzelfde heimwee naar dezelfde armen.
Wat een prachtig gedicht heb je uitgekozen, Mieke! Dankjewel. Ik heb van deel 1, getiteld Lenteloos Voorjaar, (van de 2 oorlogsdagboeken) van Hanny Michaelis een recensie staan op Vrouwenbibliotheek.nl. In haar dagboeken lees je wat je over haar achtergrond beschrijft in detail. GroetHan
Ik vind het ook erg mooi; het raakt.
Ga ik lezen Hannah. Dank je wel voor de tip 😉