Gedicht ZAND TUSSEN JE TENEN

Vandaag een gedicht van Meander

ZAND TUSSEN JE TENEN

Nat zand
perst zich tussen je tenen,
terwijl je samen alleen loopt
langs de rand
van strand en water

Laag water overwonnen
onstuitbaar opkomende vloed
stuwende wind van dagen
stijgend waterpeil
deining die golven
tot genotvolle hoogte brengt

Harde wind
zweept de branding op
schuimkoppen denderen
over elkaar heen
aritmisch geraas van water,
zijn meerdere erkennend
in zandbanken
en strand

Gesloten ogen
proberen te balanceren
op verschuivende grens
van droog en nat,
van vast en vloeibaar,
van zeker en niet weten

Geschonken vrede
en liefde,
die kansen krijgen
door onaantastbare macht,
kracht van raakbare natuur,
brengen ontwende rust,
met de prijs
van duidelijkheid