Hoe is het toch met Rob van Spanje?
Velen kennen Rob van Spanje van Facebook, zijn boeken en columns op Banger Sisters.
Rob is altijd heel open geweest over wat hij mankeerde. Zo schreef hij een boek over zijn depressies en was nuchter, maar ook duidelijk over hoe hij zich voelde toen de ziekte kanker hem trof.
Rob ging ook graag het gesprek aan met zijn trouwe volgers.
En toen was er ineens stilte. Rob schreef geen columns meer, postte niets meer op zijn Facebookpagina en reageerde niet op pb’s die hij kreeg.
Mieke van Mieke Wijnants Recenseert en Nancy van Banger Sisters kregen veel vragen; wat was er met Rob aan de hand, waar bleven zijn zo herkenbare stukjes?
Mieke en Nancy probeerden contact te leggen en uiteindelijk lukte het Mieke om Elly, de vrouw van Rob, telefonisch te spreken. Er bleek een hoop gebeurd met Rob. Dingen die we al wel wisten, maar ook dingen waarvan we ontzettend zijn geschrokken. Deze dingen wilden we graag doorgeven aan al zijn trouwe volgers, zijn fans die met veel vragen zitten. We vroegen aan Elly of zij een stukje wilde schrijven wat Mieke en Nancy naar buiten konden brengen. Dat wilde Elly graag en hieronder lees je haar verhaal:
Elly, vrouw van Rob van Spanje:
Op 6 februari 2019 is Rob in huis weer op zijn hoofd gevallen en werd naar het ziekenhuis gebracht. Er volgden allerlei onderzoeken op neurologisch gebied. Na twee weken mocht hij intern revalideren in Hoensbroek. Hij leerde weer lopen achter de rollator, wat veel tijd in beslag nam. Ook het traplopen werd geoefend, maar er moest altijd iemand met hem meelopen.
Na twee maanden, inmiddels eind april, mocht hij naar huis. Er stond een bed beneden in de kamer en de trap werd alleen gebruikt voor de badkamer boven in huis. Het ging echter thuis niet zo best; Rob liep niet meer goed achter de rollator en kreeg evenwichtsproblemen. Hij viel geregeld en hij kon niet meer alleen gelaten worden. Met medewerking van de huisarts werd een nieuwe revalidatieplek gezocht en na twee weken kon hij intern in Valkenburg terecht. Hij moest opnieuw oefenen achter de rollator en weer zeker worden van zichzelf. Tussendoor waren er onderzoeken in het ziekenhuis voor allerlei dingen. Zo was er ook een onderzoek naar zijn geestelijk vermogen. Conclusie: beginnende dementie!
Na zeven weken, inmiddels eind juni, mocht Rob weer naar huis. Hij kon weer zelfstandig achter de rollator lopen, de trap nemen en boven slapen. Alles met hulp, ook zijn verzorging. Maar na een paar dagen ging Rob weer achteruit. Hij raakte uit evenwicht en viel weer flink op zijn hoofd. De dag erna zijn we toch maar even naar de huisarts gegaan en die stuurde Rob door naar het ziekenhuis. Er volgden onderzoeken op neurologisch gebied. Men dacht eerst dat er een tumor in zijn hersenen zat, maar gelukkig was dat niet het geval. Rob verbleef een kleine drie weken in het ziekenhuis. Daarna werd hij overgebracht naar de derde interne revalidatieplek, naast het ziekenhuis in Heerlen.
Inmiddels was het halverwege juli. Rob moest opnieuw oefenen achter de rollator, maar dat ging niet meer zo goed. Op een gegeven moment zijn ze ermee gestopt en lag Rob veel op bed, hij had ook steeds meer hulp nodig. Af en toe werd hij in het ziekenhuis opgenomen als hij zich niet goed voelde. Hij had geen goede conditie meer en last van mankementen. Ondertussen moesten heel wat zaken geregeld worden omdat nu een definitieve plek gezocht moest worden waar hij de rest van zijn leven zou verblijven. Het thuis wonen konden we vergeten!
Rob kwam op de wachtlijst en na vijf maanden kon hij eind november in de verpleegkliniek in Hulsberg terecht. Daar heeft hij een eigen kamer op de gesloten afdeling.
Rob beseft nu heel goed dat dit zijn leven is; tussen de bejaarden waarvan sommigen het echt niet meer weten. Het contact is erg beperkt met de medebewoners. Rob fleurt op als hij bezoek krijgt of als er een keer een leuke activiteit wordt georganiseerd. Maar aan heel veel activiteiten doet hij niet mee omdat er geen raakvlakken zijn. Ook lukt het niet meer om uitvoerig de krant te lezen, puzzels op te lossen, een boek te lezen of muziek te luisteren. Hij heeft al sinds een jaar geen computer of tablet meer aangeraakt en ook via de telefoon reageert hij niet altijd op berichten. Rob ligt voornamelijk op bed tv te kijken. Hij is erg mager geworden en hoort niet meer zo goed. Bij zijn persoonlijke verzorging heeft hij hulp nodig. Hij verplaatst zich in de rolstoel en soms lukt het niet goed om zelf uit bed in de rolstoel te komen en ligt hij ernaast. Gelukkig loopt dat nog steeds goed af, op af en toe een blauwe plek na.
Binnen één jaar is er bij Rob een behoorlijke achteruitgang gekomen. Voor hemzelf is dat een vreselijke situatie want zijn wereldje wordt steeds kleiner. Nu kan hij nog met iemand kletsen, maar diepgaande gesprekken zijn er niet meer, het geheugen laat hem geregeld in de steek. Ook is er een einde gekomen aan de schrijfsels van Rob.
Zoals je kan lezen is het afgelopen jaar voor Rob zwaar geweest. De toekomst zal nog zwaarder worden want beter worden zal Rob niet meer.
Hiermee komt dan ook definitief een einde aan de vele columns die Rob heeft geschreven voor Banger Sisters en zijn stukjes op Facebook. Iets wat we zeer betreuren.
Op Facebook was Rob een graag geziene gast. Voor Banger Sisters schreef hij vaak herkenbare columns die regelmatig op het randje waren, want daar hield Rob van. In zijn columns nam Rob geen blad voor de mond, maar schreef zoals hij dacht en voelde. Het is dan ook een enorm gemis dat we niet meer van Rob zijn scherpe pen kunnen genieten. Uiteraard willen wij Rob en Elly heel veel sterkte wensen met deze moeilijke strijd. We zullen Rob ontzettend gaan missen!
Gelukkig laat Rob ons iets prachtigs na; zijn boeken. Zijn eerste boek Van werkloos tot depressief beschrijft Rob hoe hij depressief werd nadat hij werkloos werd en alles wat daarbij kwam kijken. Zijn columns van Banger Sisters zijn samengebracht in maar liefst drie bundels: Vis op vrijdag, Ik hengel maar wat en Stukjes. Alle boeken van Rob zijn uitgegeven door uitgeverij aquaZZ.
Ook ik wist niet waar Rob was gebleven en wat er was gebeurt. Geschrokken heb ik bovenstaand stuk gelezen. Ik wens Rob en alle mensen die van hem houden veel sterkte.
Lief van je Belinda 😉
Wat ontzettend verdrietig dit allemaal te lezen over Rob, wat heb ik altijd genoten van zijn stukjes en ja ook van zijn boeken. Ook voor zijn vrouw, familie en vrienden heel erg moeilijk.
Mieke en Nancy jullie hebben een prachtig stukje geschreven en ik vind het fijn om nu te weten hoe het met Rob is.
Wens Rob en Elly heel veel sterkte.
Dank je wel Ans 😉
Het is zeker heel verdrietig.
Wat ben ik blij om wat meer over Rob te lezen. Ook al word ik hier erg verdrietig van. Ik mag Rob bijzonder graag en was zo trots toen hij, net als jij Mieke, de loftrompet over mijn verhalenbundel Tegenwicht stak. Ik plaatste zijn reactie met veel plezier op mijn website.
Graag wens ik hem en zijn familie via deze weg alle goeds toe.
Dank je wel voor je bericht, Mieke.
Is echt heel verdrietig Conny.
Ik was stil toen zijn vrouw het mij vertelde aan de telefoon … het raakte en nog steeds.
Wat een verdrietig bericht, ik wist dat Rob moest revalideren maar dat hij er nu zo aan toe is maakt me verdrietig. Ik mis zijn kritische met humor doorspekte reacties. Voor Rob en zijn familie heel veel sterkte gewenst.
Ja, Rob kon heel spitsvondig, kritisch en nuchter uit de hoek komen Ingrid.
Heel verdrietig.
Woorden zijn per realiteit onvoldoende om dit te verzachten, zijn geschreven woorden zijn nu tastbare getuigen van zijn innerlijke schoonheid, zijn aparte humor en literaire spitsvondigheid. Ook in deze zware omstandigheden is het een stille hoop dat hij veel sterkte krijgt, waardering en liefde heeft hij alvast altijd al gehad als je de reacties leest hier.
Mooi verwoord Thalmaray.
Dank je wel.
Wat een ontzettend schokkend om te lezen.
We kennen Rob heel goed, ik heb nog met hem mogen samenwerken en mijn vrouw heeft in opdracht van Rob een schilderij voor Elly‘s verjaardag gemaakt.
Ik weet dat er veel ex-ABP collega‘s graag zouden lezen over hoe het met hem gesteld is.
Zou ik dit stuk op de FB pagina van die groep mogen plaatsen?
Dat mag natuurlijk Harie.
Je kunt dit artikel delen via de FB van Rob.
Via mijn website kun je niet delen en op mijn FB wordt het echt zoeken.
Ik heb de achterflap van Rob zijn boek ‘Stukjes’ mogen schrijven vorig jaar.
Het is een groot gemist … Rob werkte nog een tijdje bij het UWV, net als ik …
hier schrik ik heel erg van, wat er in een jaar tijd kan gebeuren!
Helaas ben ik zelf ook met zo’n situatie geconfronteerd, niet zo extreem als bij Rob, maar toch. Je hele leven staat dan op zijn kop.
Ik kan de situatie voor Rob en zijn vrouw heel goed inschatten, heel ellendig.
Wens hen beiden dan ook heel veel sterkte!
Ja, ik schrok er ook behoorlijk van Martha.
Lief dat je reageert.
Ik wens jou ook veel sterkte
Liefs,
Mieke
Kut. Sorry voor het woord. Maar dat is het eerste woord wat er in me opkomt kut voor Rob. Kut voor zijn gezin. Ik ben sinds 1986 een collega vriend van Rob. Begenadigd met een aangeboren skelet en spieraandoening en van hersenstam infarct tot depressies, ben ik redelijk bekend met het menselijk verval. Eind jaren tachtig had ik een haat liefde verhouding met Rob, die toen tamelijk strak in leer was. Naarmate hij ” zieker” werd en zijn strakheid een vorm nuchterheid bleek die hij ook nog kon opschrijven werden we deel genoten. Zijn respect voor zijn partner en gezin was en bleef gelijk zonder dat had hij zich waarschijnlijk al lang opgehangen of zo. Nu 3 je geleden vloog ik weer het revalidatiecentrum in. Als de dood voor de bijwerkingen van een depressie . Nl er weer een te moeten doormaken. De zin die hij me toen schreef zette zoden aan de dijk.
Nu lees ik dat zijn geest dwalende is. Alsof het allemaal niet genoeg geweest is. Hoeveel kan een mens hebben ? Ik weet het niet. Voor de mensen die van deze mens houden, is het een opgave en misschien een uitnodiging. Een uitnodiging om elk moment mee te nemen. En Rob te kunnen blijven zien voor wie hij is. ROB. In liefde. Jean Vranken
Geen sorry voor je woordgebruik Jean, want het is kut …
Rob is mij ook zeer dierbaar … we hadden een fijn contact.
Ik mocht de achterflap van zijn laatste bundel ‘Stukjes’ scrhijven.
Hij was er heel blij mee …
Wat een mooie, eerlijke reactie vanuit je hart geschreven.
Ik hoop van harte dat de zin die Rob jou toen schreef, als het nodig is, jou er weer boven op helpt … dat deze zin weer zoden aan de dijk zet.
Liefs,
Mieke
Vanaf vandaag weet ik waarom Rob niet meer reageerde op berichtjes. Geregeld dacht ik: ‘Hoe zal het met Rob zijn?’
Zojuist las ik de woorden die zijn vrouw Elly schreef. Deze kwamen bij me binnen. Ook al wist ik dat Rob in zijn leven de nodige hobbels moest nemen. Dit slaat alles. Het raakt me in elke vezel van mijn lichaam. Hoeveel kan een mens verdragen?
Vanuit mijn hart wil ik Rob en zijn vrouw Elly heel veel liefde sturen. Op zijn eigen manier wist Rob me, door wie hij was, te raken.
Hartegroet,
Truus.
Mooi verwoord Truus.
Ook ik mis Rob en met ons vele anderen.
Het is triest.
Groetjes,
Mieke
Op mijn laatste pb tje kreeg ik geen antwoord. Omdat ik Robs column s miste bedacht ik dat een persoonlijke berichtje wellicht opheldering zou geven.
Nu lees ik dit, wat verschrikkelijk de lijdensweg die hij en zijn gezin hebben doorstaan en waar geen einde aan komt. Dat er geen andere toekomst meer is voor hem dan lijdzaam afwachten tot hij uit het lijden verlost wordt.
Wat een eenzaam leven en zijn gezin dat machteloos moet toezien hoe Rob steeds verder afgedwaald.
Mag ik hen allen sterkte wensen om te doorleven en door te leven.
Rob, dank voor al je scherpzinnige, graag gelezen stukjes.
Dank je wel voor je mooie woorden Dimph!
Het is triest.
Toch al weer 2-3 jaar terug (ik houd de tijd niet bij) stuurde ik Rob persoonlijk een kaart, vriendschap gaat verder dan de oppervlakkigheden van Facebook. En toch kun je elkaar dan weer uit het oog verliezen. Het voelt nu niet goed op een “prettige verjaardag” te wensen. Die zal nooit meer prettig zijn. Ik zou graag in contact komen met Elly. Ik zou haar willen vragen of het Rob goed zou doen om zomaar eens een bezoekje van een nog niet echt bejaarde te ontvangen (eens een ander gezicht zien). Waarbij ik me zelfs heel erg goed kan voorstellen dat hij me absoluut niet meer zal herkennen. Maar dat maakt mij niet uit: een fijn mens heeft recht op geluksmomentjes, ook al zijn ze piepklein, even iets anders. Of zoals Rob toen terug schreef: weten dat een ander ook echt aan je denkt.
Mieke, ik zou het op prijs stellen als je mijn vraag zou kunnen stellen.
Hartelijke groet aan allen die Rob een warm hart toedragen!
Hoi teadrip,
Ik ga je vraag voorleggen aan Elly.
Het kan even duren eer ik een reactie van Elly ontvang.
Ik vind het persoonlijk een lief gebaar van je.
Je hebt gelijk dat een fijn mens recht heeft op geluksmomentjes.